Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

Μείνε μακριά…

Παραλήρημα ζωής
Τα γεμάτα πάθος ψέματα
Είναι δίπλα σου για πάντα
Θα σε συντροφεύουν
Εκεί που δεν το περιμένεις
Και θα αγκαλιάζουν την νοητή σιωπή
Της μοναδικότητας σου
Μέχρι να αγγίξεις το απόλυτο ΚΕΝΟ που σου κάνει παρέα μέχρι να ‘ρθεις.
ΕΣΥ
Αλλά και πάλι, δεν είσαι τίποτα
Για μένα…για σένα…για όλους…
Μια πλάκα θα ‘σαι μόνο
Και ψίθυρος στα λόγια ποιητών
Μια χαρακιά του βινυλίου
Σαν μουσική που σταματάει απότομα
Καθώς την βιάζει το σκοτάδι
Πίστεψε με
Δε μ’ ακούς.
Όχι γιατί δε μπορείς
Αλλά γιατί δεν στο επιτρέπω.




Get a playlist!
Standalone player
Get Ringtones

Μηδέν

Τι είσαι?
Ένας στίχος σε ένα ποίημα
Ένας άγγελος χωρίς φτερά
Αυτό και μόνο αυτό σου δίνει άλλοθι
Να καταστρέφεις τα δικά μου όνειρα
Η ματιά σου με αγγίζει μα με αφήνει παγερά αδιάφορο
Η φωνή σου αντηχεί στους τοίχους της ψυχής μου, μα τι κρίμα…δε μπορώ να την ακούσω πια.
Ξεχωρίζει ανάμεσα στα λάθη και σχηματίζει λίμνη στο πάτωμα
Θέλω να αγγίξω κάθε γοητευτικό σου φόβο
Φτάσε ως εκεί χωρίς να μετανιώσεις για ότι έχεις προσφέρει
Αυτή είναι μόνο η μία πλευρά
Κατέχεις μέσα σου την άλλη όψη
Μοναξιά της επόμενης μέρας
Μην την πληγώσεις.
Μην την πετάξεις μακριά.
Δεν το αξίζει.
Δυσπιστία.
Δεν υπάρχεις.
Σώπασε, ήρθαν οι σκιές
Με θέλουν μαζί τους
Μα δεν είσαι σκιά, δεν είσαι τίποτα
Δεν μπορώ να πιστέψω σε σένα
Μη το απαιτείς.
Μην αγωνίζεσαι προσπαθώντας να αποκτήσεις ότι ήδη έχεις.
Δεν είναι δικός σου ο κήπος μικρέ
Όσο η νύχτα πλησιάζει
Η βάρκα της ελπίδας μου βουλιάζει.
Πριν από κάθε στιγμή που συνειδητοποιώ τι είμαι
Φωνάζω σώζοντας κάθε μου αυταπάτη
Μην μου λες τι να κάνω
Δεν είσαι τίποτα
Το μόνο που μου μένει τώρα
Είναι να προσευχηθώ
Στους αγγέλους μου
Και το μαύρο πέπλο της νύχτας δε θα στέκεται ποτέ πια με δυσκολία πάνω απ’ την πόλη.
Και κανένα βέλος δε θα μπορέσει να το διαπεράσει.
Κανένα όνειρο δε θα πραγματοποιείται χωρίς θέληση
Και όλοι θα μιλάμε για την θλίψη μας, γελώντας κάθε στιγμή
Και όλοι θα μιλάμε για την χαρά μας, δακρύζοντας κάθε στιγμή

Lόve

Ατέλειωτο ταξίδι η αγάπη
Αλήτης από ένα άγνωστο σύμπαν
Υπάρχουν λέξεις που δε χωράνε στο χαρτί, λέξεις που πνίγονται στο φως
Και όσοι μισούν, όσοι μιλούν για πράγματα που δεν ένιωσαν ποτέ
Τόσο νεκροί είναι, στη γη μου δεν υπάρχουν.
Αξίζεις μόνο για να νιώσεις την Ιθάκη και αν φτάσεις, ο ίδιος βλάκας θα ‘σαι πάλι
Παρατημένες σκέψεις και φωνές στο ράδιο συχνάζουν
Είμαστε κάποιοι που δεν υπήρξανε ποτέ και όμως κοιτάζουν
Τα σπασμένα όνειρα που με τα θρύψαλα γιορτάζουν
Στριφτό τσιγάρο που έσβησε και πάλι δε θα ανάψει
Η αγάπη…
Θα ‘ρθει και πάλι δίπλα σου θα κάτσει
Μη την κεράσεις τίποτα, αέρα μη της δώσεις
Αυτοί που ξέρουν να πονούν το νόημα θα χάσουν
Είμαι του λάθους γιος
Ο φόβος της κόκκινης γενιά σου
Κατάρα η ευχή του παραδείσου
Του ανέμου στέμμα και καρδιά
Δεν έχουν διάρκεια οι στιγμές
Περνάνε πάντα θες δε θες
Δώρο του κόσμου η αγάπη
Θαύμα και τραύμα αγιάτρευτο η αγωνία
Ξανθέ ιππότη στημένε στη γωνία
Έχω στα μάτια μου αλάτι από τα παλιά
Ερημώνω
Είμαι η αλήθεια και ότι επέλεξα
Ο πιο δειλός μου πόθος
Με ψέματα γεμάτος
Με μαύρα και πάλι θα ντυθεί και μήνυμα θα στείλει
Ανθόκηπος στο βλέμμα σου
Αγάπη
Πέφτουν τα αστέρια σου στην ομπρέλα μου
Έχω συνήθεια από μικρός να κυνηγάω ότι με σπρώχνει στο χαμό μου
Ριζώνω
Καρποφορώ κάθε φορά που ένα τέλος αρχίζει
Λυγίζω τώρα και σε σκέφτομαι
Ρωτάω σκοτάδια μήπως και ξέρουν κάτι για σένα
Η αγάπη…
Δεν είναι αυταπάτη
Είναι μια δύναμη κρυφή
Θα σε συγχωρώ παντοτινά
Ήθελα πάντα μέσα σου να ζήσω
Ήρθα εδώ για να σε ξαναδώ και να χαθώ
Ούτε για λίγο δε θα το σκεφτώ
Αγάπη
Ιππότη βάλε πίσω στην θήκη το σπαθί σου
Αιωνιότητα είναι ο θάνατος του τότε και η μέθη της ψυχής σου θα με κρατάει εδώ για πάντα ακόμα και αν η γέφυρα κοπεί στη μέση και καταλήξω στον πάτο ενός κρύου ποταμού.
Ο δυνατότερος ποτέ δε νικάει στην δική μου νοοτροπία.. αυτός που πληγώνει τους αδύναμους είναι ο πιο δειλός.
Μερικές φορές είναι στα μάτια μας το σκοτεινότερο φως και μας κάνει αν όχι να μη βλέπουμε, να γεμίζουμε με δάκρυα.
Η απομόνωση δεν είναι η λύση, όπως και η ανεξέλεγκτη σπατάλη ενέργειας σε ανθρώπους και καταστάσεις του παρελθόντος είναι ένα μέγα λάθος. (να το θυμάσαι)

Αγαπώ ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.

Ενοχή

Ήρθε πάλι
Το σφίξιμο στο στομάχι
Οι απλούστερες μορφές ζωής
Εξαφάνισες το αύριο
Στέκομαι δίπλα στο σήμερα
Το μέλλον είναι πια τόσο προβλέψιμο
Σκοτάδι
Αφήσου, είσαι σε καλά χέρια
Είναι το μαύρο κουτάκι που βρίσκεται η καρδιά σου
Πόσο φοβάμαι μην ανοίξει και πληγωθείς
Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω αυτούς που με καταστρέφουν
Είναι και το μαχαίρι, το χρυσό αυτό μικρό μαχαίρι με το οποίο χάραξες το όνομα σου στην καρδιά μου.
Εξάλειψη της ψυχής μου.
Θυμός. Μας κυριεύει
Ξέσπασα. Έκλαψα
Και μετά τίποτα
Όλα μοιάζουν τόσο κρύα μέσα από τούτη τη βιαιότητα.
Και είναι η όψη της νύχτας που με τρομάζει
Κάθε ιστορία σου, με στοιχειώνει
Μοιάζω σαν ένα απόμακρο φως
Το παρατηρείς.. μα κλείνεις τα μάτια
ΕΝΟΧΗ
Μη συγχώρεση
Μετανιώνω μα δε μπορώ
Να αλλάξω ότι ήδη με αντιπροσωπεύει
Καθρέφτης το πρόσωπο σου
Εμμονή για ένα ευχάριστο τέλος
Τι σημασία έχει?
Το αποτέλεσμα ανεπαρκές
Γελοιότητα των γεγονότων
Αυθυποβολές σε μια μισή προσωπικότητα
Και τώρα πια.. όλα είναι ευτυχία
Το σφίξιμο στο στομάχι
Είναι απλά μια προειδοποίηση της επιστροφής σου.

Τα αγόρια και οι καραμέλες

Σύντομα δε θα ‘μια πια εδώ
Θα ακούγεται μόνο ο αντίλαλος μου, στο κενό
Τραγουδάω με αισιοδοξία το ίδιο λυπημένο τραγούδι και με στόμφο περιφρονώ τον εαυτό μου
Η απόλυτη υπέρβαση
Το βάθος ενός αισθήματος
Πολύχρωμα κρίνα
Προετοιμάζομαι για να αλλάξω
Με κόπο δημιούργησα
Με ευκολία κατέστρεψα
Τουλάχιστον δεν ξέρω το πότε και το πώς
Αυξομείωση της υπέρτατης δύναμης
Και τώρα μόνο λατρεύω το χρώμα της αλήθειας
Βρεγμένο χώμα και η ποίηση που φύτεψες μέσα μου μεγάλωσε και γέμισε με φύλλα
Μα ήρθε ο χειμώνας..
Και πλησιάζουν τα Χριστούγεννα
Και νιώθω μια τόσο γλυκιά μελαγχολία.
Το όνομα σου σαν καραμέλα στο στόμα μου
Που καθαρίζει και ομορφαίνει την ανάσα μου
Βρισκόμαστε στον ίδιο κύκλο
Είναι γεμάτος με φωτιά
Και σκαρφαλώνουμε στα ίδια χιονισμένα όρη
Και είμαστε κάτι ξεχωριστό
Τελειότητα στις νότες σου
Δημιουργούμε μαζί μελωδίες
Και ρέει από παντού η μουσική μας
Σε υπεραγαπώ
Για σένα μηδένισα το εγώ μου
Και αφέθηκα στην γεύση σου
Ζέστανε με την καρδιά σου
Τρέμω όταν σε αγγίζω
Με κάνεις να σε σκέφτομαι άρα με κάνεις να ζω
Πέρασε η ώρα
Μια αγκαλιά πριν φύγω?
Θα σε δω αύριο.

Sυρβivor

Ακούω, μέσα στην σιωπή, τη σιωπή σου να σκορπάει πιο πέρα κ απ’ τα παραμύθια, τις λέξεις που κάρφωνες εδώ βαθιά.
Τις λέξεις που πότιζαν τους διψασμένους πόρους μου.
Πίσω από τις διάφανες μέρες, στις στενόμακρες πολιτείες, γράφω κύκλους με μια σπασμένη κιμωλία.
Πάνω στο απαλό σου δέρμα συναντώ όλη τη γεωγραφία που μου έδωσε ο Θεός σου
Μα τώρα μόνο ακούω, όλο και πιο σιγά τις σκιές απ’ τα βήματα σου και το τρίκλισμα της καρδιά σου
Έτη φωτός αντιλαλούν φήμες για ένα κόσμο που μπορούν οι ψυχές να βρίσκουν ειρήνη
Κέρδισα τόσα γιατί σου επέτρεψα να εισβάλεις στο μαύρο μου κ να το γεμίσεις με χρώμα..
Ευχαριστώ γιατί…
Ένα πρωί θα ξυπνήσω μέσα σε ένα κύμα, την στιγμή που θα πλησιάζει την πιο χρυσή ακτή και θα γυρίζει πάλι στη θάλασσα.
Εκεί θα βρω πνιγμένους τους φόβους μου
Έψαξα να σε βρω παντού για να γίνω ψηλότερος
Τι να ναι αυτό που δε μπορεί να σε φτάσει και καταστρέφει όποιον σε ξεπερνάει?
Όντος τέλειωσε το καλοκαίρι
Έχω στην τσάντα μου όλο τον εαυτό σου που μου χάρισες και μερικά κομμάτια απόστασης
Νομίζω ότι θα μου φτάσουν για όσο θα πορεύομαι
Η περιπέτεια μόλις άρχισε.


Μr. Seraphic Deviltry& o παιdόtopoς των sk3psεωn