Labyrinth

Κινείσαι αργά
Έτσι ποτέ δε θα χωρίσεις αυτό το μονοπάτι
Αυτός ο κόσμος είναι μπλε
Και τα δάκρυα σχίζουν το πρόσωπο
Κάνουν πληγές στα μάτια της ψυχής
Μπορώ να γίνω το συναίσθημα σου
Μα είμαι ήδη
Μπορώ να γίνω η λύση σου
Μα ήδη είμαι
Μπορείς να παγώσεις τον ήλιο
Μα κινείσαι αργά σε αυτό που γνωρίζεις
Και πατάμε και οι δύο πολύ γερά στο έδαφος
Απορρίπτω τα θαύματα και ας τα ζω καθημερινά
Δεν μπορώ να αντιδράσω
Γι’ αυτό και καταπίνω το φως μου
Είναι η παράξενη μορφή δύναμης που κατέχεις
Αυτή που ανοίγει το πιο απόκοσμο διαμέρισμα στην κόλαση
Και κάνει αλλόκοτο το όνειρο
Ψήγμα μελαγχολίας
Μέχρι που να γίνουμε και οι δύο ερείπια
θα ακουστεί το γέλιο μας ως τον ουρανό
Τιμωρώ κάποιον από τους εαυτούς μου
Εσύ απέχεις πολλά χιλιόμετρα
Can’t ever be your final pollution
I wish I was the heartbeat of your destruction
Κινούμαι πολύ αργά
Πλέον δε χρειάζεται να τρέχω
Σκότωσα όλα τα διλλήματα
Είμαι αληθινός μόνο στα μέρη που δεν υπάρχω
Αόρατος έγινες και συ ε?
Σκοντάφτω στην καρδιά σου, σαν ηλίθιος
Τυλίγω την δική μου με επίδεσμο
Και οι δύο σε ένα σώμα
Τρέχουμε στον λαβύρινθο
Εσύ και εγώ
Μαζί κρεμάσαμε την Αριάδνη
Διχασμός
Πρόβλημα!
Ποιος είμαι?
Ποιος είσαι?
Και γιατί αυτοκτόνησε τελικά ο Μινώταυρος?????????????????????????


Ο μύθος άλλα λέει…
Έχει σημασία?