Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

The weakest heart

Θαυμάζω την πόλη σου..
Εκείνη την ανύπαρκτη
Εξαφανίζομαι και είμαι εδώ μόνο όταν πρέπει
Τίποτα δεν είναι όπως πριν
Αυτό το ονομάζω ματαιοδοξία
Ρεαλισμός στις λέξεις
This maze of emotions
Ρευστή αλήθεια
Κόπιασα
Θαυμαστή πόλη
Με ξεχωριστή δομή και αναρχία
Είσαι ο ηγέτης
Είμαι ο ικέτης
Κατακόκκινα χείλη
Γεμάτα με αόρατο αίμα
Υπερέχω όπως πάντα βάζοντας το στα πόδια
Γιατί έχω το κλειδί
Μα ποια πόρτα να ανοίξω και γιατί?
Βαρύς ο σταυρός
Και η ανηφόρα του Γολγοθά, κάπου εδώ γίνεται ευθεία
Και γέμισε το σώμα μου με κυκλάμινα και χώμα
Λυγίζοντας, έπεσα
Γιατί εγώ να είμαι ο εκλεκτός?
Και γιατί όλη μου η ποίηση είναι γεμάτη με ερωτήματα?
Γιατί ο σταυρός έλιωσε και οι ώμοι μου ακόμα ματώνουν?
Γιατί ζω ένα ψέμα και γνωρίζω την αλήθεια?
Ποια πόρτα να ανοίξω και γιατί δεν αγαπώ τον εαυτό μου?
Γιατί τόσο άγχος για το δεδομένο?
Πενιχρή σε φως ημέρα
Δεν διαφέρει από το σκοτάδι μου
There’s nothing to die for
Δεν υπάρχω πια για να σου πω
<< Ότι αγαπάς είναι ένα ψέμα
Είσαι πεταλούδα της μιας νύχτας
Πλήγωσε με, γίνε ο πρώτος, που έφερε ποτέ η νύχτα>>
Απλοποίησα, μετρίασα, συμβιβάστηκα
Για να έχω λιγότερο και από το ελάχιστο
Για την ψυχή που ίσως ποτέ να μην αποκτήσω..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου