Ενοχή

Ήρθε πάλι
Το σφίξιμο στο στομάχι
Οι απλούστερες μορφές ζωής
Εξαφάνισες το αύριο
Στέκομαι δίπλα στο σήμερα
Το μέλλον είναι πια τόσο προβλέψιμο
Σκοτάδι
Αφήσου, είσαι σε καλά χέρια
Είναι το μαύρο κουτάκι που βρίσκεται η καρδιά σου
Πόσο φοβάμαι μην ανοίξει και πληγωθείς
Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω αυτούς που με καταστρέφουν
Είναι και το μαχαίρι, το χρυσό αυτό μικρό μαχαίρι με το οποίο χάραξες το όνομα σου στην καρδιά μου.
Εξάλειψη της ψυχής μου.
Θυμός. Μας κυριεύει
Ξέσπασα. Έκλαψα
Και μετά τίποτα
Όλα μοιάζουν τόσο κρύα μέσα από τούτη τη βιαιότητα.
Και είναι η όψη της νύχτας που με τρομάζει
Κάθε ιστορία σου, με στοιχειώνει
Μοιάζω σαν ένα απόμακρο φως
Το παρατηρείς.. μα κλείνεις τα μάτια
ΕΝΟΧΗ
Μη συγχώρεση
Μετανιώνω μα δε μπορώ
Να αλλάξω ότι ήδη με αντιπροσωπεύει
Καθρέφτης το πρόσωπο σου
Εμμονή για ένα ευχάριστο τέλος
Τι σημασία έχει?
Το αποτέλεσμα ανεπαρκές
Γελοιότητα των γεγονότων
Αυθυποβολές σε μια μισή προσωπικότητα
Και τώρα πια.. όλα είναι ευτυχία
Το σφίξιμο στο στομάχι
Είναι απλά μια προειδοποίηση της επιστροφής σου.