Μοναξιά

Αναμενόμενη μας εγκλωβίζει στα έγκατα της.

Άδειες ψυχές.
Περιπλανιούνται σαν σκιές.
Αναπολούν το χθες
Με στοιχειώνουν τα οράματα μου
Καταραμένη από την επιμονή τους
Όνομα γυμνό, στρογγυλευμένο
Σε ασταθή ισσοροπία.
Τροχός που αποσπάστηκε και στέκεται μονάχος
Σώμα ολοστρόγγυλο, ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ.
Σαν ένα γκρίζο σύννεφο μου μοιάζει.
Ξεσπάει.
Σαρώνει τις από τα πολλά καρδιές
Στερεύει η πνοή.
Ασυνεχές, ημίρρευστο και ξένο.
Λησμονεί τις νύχτες του χειμώνα.
Τα σωθικά με φθόνο καταστρέφει.
Οι ενοχές στην σκέψη φέρνουν.
Άσπρα αγριολούλουδα του φόβου.
Όταν ο ήλιος κλείσει τα μάτια.
Όταν το αίμα πήξει.
Τότε είναι που φοβάμαι πιο πολύ.
Με ήχους και ψιθύρους.
Με κραυγές απόγνωσης.
Με όνειρα γλυκά και ουτοπία.
Ταξιδεύεις στον μαγικό κόσμο των στερεογραμμάτων.
Προσεγγίζεις άλλες διαστάσεις.
Σπαραγμός της πιο αλαζονικής οδού μου.
Και αν πρέπει να φύγω?
Τι θα με κρατήσει ζωντανό?
Ότι ονειρεύτηκα είναι νεκρό.
Και ότι είναι νεκρό, δεν γεννήθηκε ακόμη.
Ότι αγάπησα με απορρίπτει.
Το ταξίδι αυτό έχει ΧΑΡΑΧΤΕΙ στο δέρμα μου.
Στερεύουν και οι λέξεις.
Εγκατάλειψη των διηγημάτων σου.
Σαν αρχιπέλαγος μου μοιάζει τώρα.
Χάνεται το βλέμμα και αφήνετε στην επιφάνεια.
Ταξιδεύει στον ορίζοντα.
Ξεσκίζει τα γυμνά κορμιά.
Πεθαίνουν από την ελπίδα.
Ειρωνικά χορεύουν τα χρώματα με σειρά προτεραιότητας.
Στο κρεματόριο με οδηγείς.
Αδειανός και εσύ.
Στα γόνατα πέφτω και συνοδοιπορώ.
Αμείωτη και απρόβλεπτη η πορεία.
Μην με αγγίζεις.
Αύριο θα δανειστώ μια στιγμή χαράς.