Μείνε μακριά…

Παραλήρημα ζωής
Τα γεμάτα πάθος ψέματα
Είναι δίπλα σου για πάντα
Θα σε συντροφεύουν
Εκεί που δεν το περιμένεις
Και θα αγκαλιάζουν την νοητή σιωπή
Της μοναδικότητας σου
Μέχρι να αγγίξεις το απόλυτο ΚΕΝΟ που σου κάνει παρέα μέχρι να ‘ρθεις.
ΕΣΥ
Αλλά και πάλι, δεν είσαι τίποτα
Για μένα…για σένα…για όλους…
Μια πλάκα θα ‘σαι μόνο
Και ψίθυρος στα λόγια ποιητών
Μια χαρακιά του βινυλίου
Σαν μουσική που σταματάει απότομα
Καθώς την βιάζει το σκοτάδι
Πίστεψε με
Δε μ’ ακούς.
Όχι γιατί δε μπορείς
Αλλά γιατί δεν στο επιτρέπω.

Μηδέν

Τι είσαι?
Ένας στίχος σε ένα ποίημα
Ένας άγγελος χωρίς φτερά
Αυτό και μόνο αυτό σου δίνει άλλοθι
Να καταστρέφεις τα δικά μου όνειρα
Η ματιά σου με αγγίζει μα με αφήνει παγερά αδιάφορο
Η φωνή σου αντηχεί στους τοίχους της ψυχής μου, μα τι κρίμα…δε μπορώ να την ακούσω πια.
Ξεχωρίζει ανάμεσα στα λάθη και σχηματίζει λίμνη στο πάτωμα
Θέλω να αγγίξω κάθε γοητευτικό σου φόβο
Φτάσε ως εκεί χωρίς να μετανιώσεις για ότι έχεις προσφέρει
Αυτή είναι μόνο η μία πλευρά
Κατέχεις μέσα σου την άλλη όψη
Μοναξιά της επόμενης μέρας
Μην την πληγώσεις.
Μην την πετάξεις μακριά.
Δεν το αξίζει.
Δυσπιστία.
Δεν υπάρχεις.
Σώπασε, ήρθαν οι σκιές
Με θέλουν μαζί τους
Μα δεν είσαι σκιά, δεν είσαι τίποτα
Δεν μπορώ να πιστέψω σε σένα
Μη το απαιτείς.
Μην αγωνίζεσαι προσπαθώντας να αποκτήσεις ότι ήδη έχεις.
Δεν είναι δικός σου ο κήπος μικρέ
Όσο η νύχτα πλησιάζει
Η βάρκα της ελπίδας μου βουλιάζει.
Πριν από κάθε στιγμή που συνειδητοποιώ τι είμαι
Φωνάζω σώζοντας κάθε μου αυταπάτη
Μην μου λες τι να κάνω
Δεν είσαι τίποτα
Το μόνο που μου μένει τώρα
Είναι να προσευχηθώ
Στους αγγέλους μου
Και το μαύρο πέπλο της νύχτας δε θα στέκεται ποτέ πια με δυσκολία πάνω απ’ την πόλη.
Και κανένα βέλος δε θα μπορέσει να το διαπεράσει.
Κανένα όνειρο δε θα πραγματοποιείται χωρίς θέληση
Και όλοι θα μιλάμε για την θλίψη μας, γελώντας κάθε στιγμή
Και όλοι θα μιλάμε για την χαρά μας, δακρύζοντας κάθε στιγμή

Lόve

Ατέλειωτο ταξίδι η αγάπη
Αλήτης από ένα άγνωστο σύμπαν
Υπάρχουν λέξεις που δε χωράνε στο χαρτί, λέξεις που πνίγονται στο φως
Και όσοι μισούν, όσοι μιλούν για πράγματα που δεν ένιωσαν ποτέ
Τόσο νεκροί είναι, στη γη μου δεν υπάρχουν.
Αξίζεις μόνο για να νιώσεις την Ιθάκη και αν φτάσεις, ο ίδιος βλάκας θα ‘σαι πάλι
Παρατημένες σκέψεις και φωνές στο ράδιο συχνάζουν
Είμαστε κάποιοι που δεν υπήρξανε ποτέ και όμως κοιτάζουν
Τα σπασμένα όνειρα που με τα θρύψαλα γιορτάζουν
Στριφτό τσιγάρο που έσβησε και πάλι δε θα ανάψει
Η αγάπη…
Θα ‘ρθει και πάλι δίπλα σου θα κάτσει
Μη την κεράσεις τίποτα, αέρα μη της δώσεις
Αυτοί που ξέρουν να πονούν το νόημα θα χάσουν
Είμαι του λάθους γιος
Ο φόβος της κόκκινης γενιά σου
Κατάρα η ευχή του παραδείσου
Του ανέμου στέμμα και καρδιά
Δεν έχουν διάρκεια οι στιγμές
Περνάνε πάντα θες δε θες
Δώρο του κόσμου η αγάπη
Θαύμα και τραύμα αγιάτρευτο η αγωνία
Ξανθέ ιππότη στημένε στη γωνία
Έχω στα μάτια μου αλάτι από τα παλιά
Ερημώνω
Είμαι η αλήθεια και ότι επέλεξα
Ο πιο δειλός μου πόθος
Με ψέματα γεμάτος
Με μαύρα και πάλι θα ντυθεί και μήνυμα θα στείλει
Ανθόκηπος στο βλέμμα σου
Αγάπη
Πέφτουν τα αστέρια σου στην ομπρέλα μου
Έχω συνήθεια από μικρός να κυνηγάω ότι με σπρώχνει στο χαμό μου
Ριζώνω
Καρποφορώ κάθε φορά που ένα τέλος αρχίζει
Λυγίζω τώρα και σε σκέφτομαι
Ρωτάω σκοτάδια μήπως και ξέρουν κάτι για σένα
Η αγάπη…
Δεν είναι αυταπάτη
Είναι μια δύναμη κρυφή
Θα σε συγχωρώ παντοτινά
Ήθελα πάντα μέσα σου να ζήσω
Ήρθα εδώ για να σε ξαναδώ και να χαθώ
Ούτε για λίγο δε θα το σκεφτώ
Αγάπη
Ιππότη βάλε πίσω στην θήκη το σπαθί σου
Αιωνιότητα είναι ο θάνατος του τότε και η μέθη της ψυχής σου θα με κρατάει εδώ για πάντα ακόμα και αν η γέφυρα κοπεί στη μέση και καταλήξω στον πάτο ενός κρύου ποταμού.
Ο δυνατότερος ποτέ δε νικάει στην δική μου νοοτροπία.. αυτός που πληγώνει τους αδύναμους είναι ο πιο δειλός.
Μερικές φορές είναι στα μάτια μας το σκοτεινότερο φως και μας κάνει αν όχι να μη βλέπουμε, να γεμίζουμε με δάκρυα.
Η απομόνωση δεν είναι η λύση, όπως και η ανεξέλεγκτη σπατάλη ενέργειας σε ανθρώπους και καταστάσεις του παρελθόντος είναι ένα μέγα λάθος. (να το θυμάσαι)

Αγαπώ ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.

Ενοχή

Ήρθε πάλι
Το σφίξιμο στο στομάχι
Οι απλούστερες μορφές ζωής
Εξαφάνισες το αύριο
Στέκομαι δίπλα στο σήμερα
Το μέλλον είναι πια τόσο προβλέψιμο
Σκοτάδι
Αφήσου, είσαι σε καλά χέρια
Είναι το μαύρο κουτάκι που βρίσκεται η καρδιά σου
Πόσο φοβάμαι μην ανοίξει και πληγωθείς
Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω αυτούς που με καταστρέφουν
Είναι και το μαχαίρι, το χρυσό αυτό μικρό μαχαίρι με το οποίο χάραξες το όνομα σου στην καρδιά μου.
Εξάλειψη της ψυχής μου.
Θυμός. Μας κυριεύει
Ξέσπασα. Έκλαψα
Και μετά τίποτα
Όλα μοιάζουν τόσο κρύα μέσα από τούτη τη βιαιότητα.
Και είναι η όψη της νύχτας που με τρομάζει
Κάθε ιστορία σου, με στοιχειώνει
Μοιάζω σαν ένα απόμακρο φως
Το παρατηρείς.. μα κλείνεις τα μάτια
ΕΝΟΧΗ
Μη συγχώρεση
Μετανιώνω μα δε μπορώ
Να αλλάξω ότι ήδη με αντιπροσωπεύει
Καθρέφτης το πρόσωπο σου
Εμμονή για ένα ευχάριστο τέλος
Τι σημασία έχει?
Το αποτέλεσμα ανεπαρκές
Γελοιότητα των γεγονότων
Αυθυποβολές σε μια μισή προσωπικότητα
Και τώρα πια.. όλα είναι ευτυχία
Το σφίξιμο στο στομάχι
Είναι απλά μια προειδοποίηση της επιστροφής σου.

Τα αγόρια και οι καραμέλες

Σύντομα δε θα ‘μια πια εδώ
Θα ακούγεται μόνο ο αντίλαλος μου, στο κενό
Τραγουδάω με αισιοδοξία το ίδιο λυπημένο τραγούδι και με στόμφο περιφρονώ τον εαυτό μου
Η απόλυτη υπέρβαση
Το βάθος ενός αισθήματος
Πολύχρωμα κρίνα
Προετοιμάζομαι για να αλλάξω
Με κόπο δημιούργησα
Με ευκολία κατέστρεψα
Τουλάχιστον δεν ξέρω το πότε και το πώς
Αυξομείωση της υπέρτατης δύναμης
Και τώρα μόνο λατρεύω το χρώμα της αλήθειας
Βρεγμένο χώμα και η ποίηση που φύτεψες μέσα μου μεγάλωσε και γέμισε με φύλλα
Μα ήρθε ο χειμώνας..
Και πλησιάζουν τα Χριστούγεννα
Και νιώθω μια τόσο γλυκιά μελαγχολία.
Το όνομα σου σαν καραμέλα στο στόμα μου
Που καθαρίζει και ομορφαίνει την ανάσα μου
Βρισκόμαστε στον ίδιο κύκλο
Είναι γεμάτος με φωτιά
Και σκαρφαλώνουμε στα ίδια χιονισμένα όρη
Και είμαστε κάτι ξεχωριστό
Τελειότητα στις νότες σου
Δημιουργούμε μαζί μελωδίες
Και ρέει από παντού η μουσική μας
Σε υπεραγαπώ
Για σένα μηδένισα το εγώ μου
Και αφέθηκα στην γεύση σου
Ζέστανε με την καρδιά σου
Τρέμω όταν σε αγγίζω
Με κάνεις να σε σκέφτομαι άρα με κάνεις να ζω
Πέρασε η ώρα
Μια αγκαλιά πριν φύγω?
Θα σε δω αύριο.

Sυρβivor

Ακούω, μέσα στην σιωπή, τη σιωπή σου να σκορπάει πιο πέρα κ απ’ τα παραμύθια, τις λέξεις που κάρφωνες εδώ βαθιά.
Τις λέξεις που πότιζαν τους διψασμένους πόρους μου.
Πίσω από τις διάφανες μέρες, στις στενόμακρες πολιτείες, γράφω κύκλους με μια σπασμένη κιμωλία.
Πάνω στο απαλό σου δέρμα συναντώ όλη τη γεωγραφία που μου έδωσε ο Θεός σου
Μα τώρα μόνο ακούω, όλο και πιο σιγά τις σκιές απ’ τα βήματα σου και το τρίκλισμα της καρδιά σου
Έτη φωτός αντιλαλούν φήμες για ένα κόσμο που μπορούν οι ψυχές να βρίσκουν ειρήνη
Κέρδισα τόσα γιατί σου επέτρεψα να εισβάλεις στο μαύρο μου κ να το γεμίσεις με χρώμα..
Ευχαριστώ γιατί…
Ένα πρωί θα ξυπνήσω μέσα σε ένα κύμα, την στιγμή που θα πλησιάζει την πιο χρυσή ακτή και θα γυρίζει πάλι στη θάλασσα.
Εκεί θα βρω πνιγμένους τους φόβους μου
Έψαξα να σε βρω παντού για να γίνω ψηλότερος
Τι να ναι αυτό που δε μπορεί να σε φτάσει και καταστρέφει όποιον σε ξεπερνάει?
Όντος τέλειωσε το καλοκαίρι
Έχω στην τσάντα μου όλο τον εαυτό σου που μου χάρισες και μερικά κομμάτια απόστασης
Νομίζω ότι θα μου φτάσουν για όσο θα πορεύομαι
Η περιπέτεια μόλις άρχισε.


Μr. Seraphic Deviltry& o παιdόtopoς των sk3psεωn

Questions

Συντεταγμένες στρατιές σκέψεων
Ψάχνουν στους κάδους, για απομεινάρια ονείρων
Αιωρούμενα ερωτηματικά χαμογελούν καταλήγοντας να πέφτουν στο έδαφος και να σέρνονται για να ανέβουν πάλι..
Ψηλά! Εκεί που όλοι τα θυμούνται..
Χαμηλά! Τα ξεχνούν…
Και αν τύχει να ενδιαφερθεί κάποιος γι’ αυτά, τα ζωγραφίζει μόνο στο βλέμμα του, δεν έχουν θέση ούτε καν ανάμεσα στις λέξεις.

Συνωστισμός απαντήσεων
Τα ερωτηματικά δε χαμογελούν πια
Είναι μόνο 2 ομάδες από αυτά που κυλιούνται στη λάσπη
Δίχως στόχους, δεν αξίζουν

Συνωστισμός απαντήσεων
Με κωδικούς, με εικόνες
Με μηνύματα και πληθώρα κοροϊδίας
Αίσχος!
Αθανασία…
Δεν υφίσταται ζωή χωρίς απορίες
Μέσα σε κουτί?
Δεν θέλω να ζω
ΘΑ ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!!

Άγνοια

Με τίποτα στο σώμα
Και τα χέρια άδεια
Άσε με να τριγυρίζω στις όχθες σου
Με το όνομα αυτό στα χείλη μου
Δίπλα σε αυτό και μέσα σε οτιδήποτε
Άσε με να μην ξέρω καν ότι υπάρχω
Και όταν πεθάνω
Δε θα ξέρω ότι πεθαίνω

Με τίποτα στο σώμα
Και τα χέρια άδεια
Άσε με να ελπίζω έστω και αν όλα είναι ενάντια στην ύπαρξη μου
Με αυτό το αποπνικτικό συναίσθημα και όλα όσα κέρδισα
Άσε με να μην ξέρω καν ότι υπάρχεις
Και όταν θα φύγεις
Δε θα ξέρω ότι σε χάνω

Με τίποτα στο σώμα
Και τα χέρια άδεια
Άσε με να νοιώσω πόνο και σεβάσου την αδυναμία μου
Εγκλωβισμένος στις επιθυμίες σου, κλείνω τα μάτια
Άσε με να μην ξέρω ότι περιπλάνήθηκα, τόσο μάταια
«με άδεια χέρια και τίποτα στο σώμα»

Στιγμές…

Λέξεις στεγνές
Πόρτες ανοιχτές
Ο φόνος του χθες
Αναμνήσεις μιας πλάνης
Παραφωνία σε ένα καλοστημένο ψέμα
Συναγερμός, ένας τρόπος και ένα κλειδί
Έλλειψη κουράγιου
Για μίσος και βοήθεια
Παρατήρησε την ομορφιά
Της σιωπής και της ψευδαίσθησης
Χιλιάδες τρομαγμένες μορφές
ΣΚΙΕΣ
Υπερισχύουν μέσα σου, σαν φωτιές
Επίπονες φοβίες
Νοέμβρης
Βρώμικος και ξεπουλημένος
Σαν κάθε επιθυμία
Σαν κάθε γιατί
Είσαι η φωνή της αντίδρασης
Ικανότητα να χρησιμοποιείς κάθε συναίσθημα
Μαύρες ψυχές
Φεύγουν βιαστικές
Παρερμηνεία κάθε πρότασης, κάθε φράσης
Παραισθήσεις, τόσο ανθυγιεινές
Φυλακές, οι σιωπές
Υπέροχα μίση και αγάπες
Φωνές, τόσο ενοχλητικές
Γευόμενες αμαρτίες
Στιγμές…

Μοναξιά

Αναμενόμενη μας εγκλωβίζει στα έγκατα της.

Άδειες ψυχές.
Περιπλανιούνται σαν σκιές.
Αναπολούν το χθες
Με στοιχειώνουν τα οράματα μου
Καταραμένη από την επιμονή τους
Όνομα γυμνό, στρογγυλευμένο
Σε ασταθή ισσοροπία.
Τροχός που αποσπάστηκε και στέκεται μονάχος
Σώμα ολοστρόγγυλο, ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ.
Σαν ένα γκρίζο σύννεφο μου μοιάζει.
Ξεσπάει.
Σαρώνει τις από τα πολλά καρδιές
Στερεύει η πνοή.
Ασυνεχές, ημίρρευστο και ξένο.
Λησμονεί τις νύχτες του χειμώνα.
Τα σωθικά με φθόνο καταστρέφει.
Οι ενοχές στην σκέψη φέρνουν.
Άσπρα αγριολούλουδα του φόβου.
Όταν ο ήλιος κλείσει τα μάτια.
Όταν το αίμα πήξει.
Τότε είναι που φοβάμαι πιο πολύ.
Με ήχους και ψιθύρους.
Με κραυγές απόγνωσης.
Με όνειρα γλυκά και ουτοπία.
Ταξιδεύεις στον μαγικό κόσμο των στερεογραμμάτων.
Προσεγγίζεις άλλες διαστάσεις.
Σπαραγμός της πιο αλαζονικής οδού μου.
Και αν πρέπει να φύγω?
Τι θα με κρατήσει ζωντανό?
Ότι ονειρεύτηκα είναι νεκρό.
Και ότι είναι νεκρό, δεν γεννήθηκε ακόμη.
Ότι αγάπησα με απορρίπτει.
Το ταξίδι αυτό έχει ΧΑΡΑΧΤΕΙ στο δέρμα μου.
Στερεύουν και οι λέξεις.
Εγκατάλειψη των διηγημάτων σου.
Σαν αρχιπέλαγος μου μοιάζει τώρα.
Χάνεται το βλέμμα και αφήνετε στην επιφάνεια.
Ταξιδεύει στον ορίζοντα.
Ξεσκίζει τα γυμνά κορμιά.
Πεθαίνουν από την ελπίδα.
Ειρωνικά χορεύουν τα χρώματα με σειρά προτεραιότητας.
Στο κρεματόριο με οδηγείς.
Αδειανός και εσύ.
Στα γόνατα πέφτω και συνοδοιπορώ.
Αμείωτη και απρόβλεπτη η πορεία.
Μην με αγγίζεις.
Αύριο θα δανειστώ μια στιγμή χαράς.

Enough (ψυχαναγκασμός)

Κρύα μάζα αέρα
Αγχωμένη σε κλουβί, ζωή
Απολογούμενες αμαρτίες
Διαφορετικότητα της απέραντης καρδιάς σου
2 μάτια, υπερατλαντικά ταξίδια.
Δεν αξίζουν παρά μόνο μερικά σχόλια
Θυμωμένες επιθυμίες, διαπερνάνε το σώμα
Ξεχύνονται στους δρόμους
Καταστρέφοντας την «ομορφιά» μας.
Και μετά θα’ ρθεις και συ
Και δε θα ανταλλάξουμε ούτε λέξη
Θα ζήσω, μοιράζοντας τα συναισθήματα μου
Θα συνεχίσω, συνηδειτοποιώντας τι έχει συμβεί
Σε αυτόν τον δυστυχισμένο πλανήτη
Και μερικές ακόμα νιφάδες χιονιού
Θα καλύψουν το κενό
Μειώνεται σιγά-σιγά η απόσταση
Ευτυχία?
Μελωδίες που τριγυρνάνε στο μυαλό μας
Χάρη σε αυτές υπάρχουμε
Σσσσς…μόνο εμείς το ξέρουμε!
Μόνο εμείς μπορούμε να το αισθανθούμε
Επειδή έχουμε επιτρέψει να μας θυματοποιήσουν
Πρόσωπα και καταστάσεις
Ψιθύρισε μια λέξη δύναμης
Αρκετά!
Θα συμπορεύομαι μαζί σου ως το τέλος

Labyrinth

Κινείσαι αργά
Έτσι ποτέ δε θα χωρίσεις αυτό το μονοπάτι
Αυτός ο κόσμος είναι μπλε
Και τα δάκρυα σχίζουν το πρόσωπο
Κάνουν πληγές στα μάτια της ψυχής
Μπορώ να γίνω το συναίσθημα σου
Μα είμαι ήδη
Μπορώ να γίνω η λύση σου
Μα ήδη είμαι
Μπορείς να παγώσεις τον ήλιο
Μα κινείσαι αργά σε αυτό που γνωρίζεις
Και πατάμε και οι δύο πολύ γερά στο έδαφος
Απορρίπτω τα θαύματα και ας τα ζω καθημερινά
Δεν μπορώ να αντιδράσω
Γι’ αυτό και καταπίνω το φως μου
Είναι η παράξενη μορφή δύναμης που κατέχεις
Αυτή που ανοίγει το πιο απόκοσμο διαμέρισμα στην κόλαση
Και κάνει αλλόκοτο το όνειρο
Ψήγμα μελαγχολίας
Μέχρι που να γίνουμε και οι δύο ερείπια
θα ακουστεί το γέλιο μας ως τον ουρανό
Τιμωρώ κάποιον από τους εαυτούς μου
Εσύ απέχεις πολλά χιλιόμετρα
Can’t ever be your final pollution
I wish I was the heartbeat of your destruction
Κινούμαι πολύ αργά
Πλέον δε χρειάζεται να τρέχω
Σκότωσα όλα τα διλλήματα
Είμαι αληθινός μόνο στα μέρη που δεν υπάρχω
Αόρατος έγινες και συ ε?
Σκοντάφτω στην καρδιά σου, σαν ηλίθιος
Τυλίγω την δική μου με επίδεσμο
Και οι δύο σε ένα σώμα
Τρέχουμε στον λαβύρινθο
Εσύ και εγώ
Μαζί κρεμάσαμε την Αριάδνη
Διχασμός
Πρόβλημα!
Ποιος είμαι?
Ποιος είσαι?
Και γιατί αυτοκτόνησε τελικά ο Μινώταυρος?????????????????????????


Ο μύθος άλλα λέει…
Έχει σημασία?

Solitude I

Ξηρασία και χάος

Μάθαμε να ζούμε έτσι

Αφήσαμε πίσω μας , λάθη

Τα λάθη πλήγωσαν τους ανθρώπους

Οι άνθρωποι κατέστρεψαν

Έχτισαν αποικίες πάνω σε καπνούς και χώμα

Μετά μας πέταξαν πέτρες

Όταν κάποτε γυρίσαμε για να ζητήσουμε συγγνώμη

Πέρασαν αιώνες, ανυπόφοροι

Πίναμε δηλητήριο και κάναμε κέφι

Χειμώνας ήρθε και μας έκαψε

Solitude

Ακροβατώ σε λιωμένο σχοινί

Πέφτω!

Σας λυπόμαστε

Διαλέγω την δύσκολη οδό

3 μέρες έμειναν

Τι???

Μόνο 2???

Έχεις μόνο μια ευχή

Βιάσου..

Φέρσου έξυπνα

Έτρεξες και το φόρεμα σου έμπλεξε στα κλαδιά και στα παλιόχορτα.

Σ’ αγάπησαν

Ο κόσμος σου, κομματιάστηκε

Μάθαμε να ζούμε έτσι

Εσύ με δίδαξες.

Χάος, ξηρασία και το τέλος.

Solitude II

Great despair loves the silence.

Ζωή με εικόνες τρομακτικές, εξωπραγματικές
Αναμνήσεις από το μέλλον μας
Μια ευχή είχα κάποτε, μονάχος
Τίποτα άλλο παρά μόνον εκείνη
Και μάζεψα ότι είχα σε μια βαλίτσα
Σαν ποιητής που χάθηκε στο κύμα της σκόνης
Σφαιρική πραγματικότητα, δεν βλέπω παραπέρα.
Βαθύτερη έννοια του θανάτου.
Αναλύουμε το επικίνδυνο
Dancing on a cloud
I’m rotten
Αστεράκια σε μαύρο ουρανό
Έσβησαν και εκείνα
Γέμισε ο τόπος, πτώματα εραστών
Τίποτα άλλο παρά μόνο μια ευχή
Που επανέλαβα 3 φορές
Μείναμε ολομόναχοι στο ψεύδος
Monumentum
Great despair!
Ι love the silence
Απελπισμένοι ακούμε τους ήχους των ονείρων που στην ψυχή μας σπάνε
«Κράκ….»

The weakest heart

Θαυμάζω την πόλη σου..
Εκείνη την ανύπαρκτη
Εξαφανίζομαι και είμαι εδώ μόνο όταν πρέπει
Τίποτα δεν είναι όπως πριν
Αυτό το ονομάζω ματαιοδοξία
Ρεαλισμός στις λέξεις
This maze of emotions
Ρευστή αλήθεια
Κόπιασα
Θαυμαστή πόλη
Με ξεχωριστή δομή και αναρχία
Είσαι ο ηγέτης
Είμαι ο ικέτης
Κατακόκκινα χείλη
Γεμάτα με αόρατο αίμα
Υπερέχω όπως πάντα βάζοντας το στα πόδια
Γιατί έχω το κλειδί
Μα ποια πόρτα να ανοίξω και γιατί?
Βαρύς ο σταυρός
Και η ανηφόρα του Γολγοθά, κάπου εδώ γίνεται ευθεία
Και γέμισε το σώμα μου με κυκλάμινα και χώμα
Λυγίζοντας, έπεσα
Γιατί εγώ να είμαι ο εκλεκτός?
Και γιατί όλη μου η ποίηση είναι γεμάτη με ερωτήματα?
Γιατί ο σταυρός έλιωσε και οι ώμοι μου ακόμα ματώνουν?
Γιατί ζω ένα ψέμα και γνωρίζω την αλήθεια?
Ποια πόρτα να ανοίξω και γιατί δεν αγαπώ τον εαυτό μου?
Γιατί τόσο άγχος για το δεδομένο?
Πενιχρή σε φως ημέρα
Δεν διαφέρει από το σκοτάδι μου
There’s nothing to die for
Δεν υπάρχω πια για να σου πω
<< Ότι αγαπάς είναι ένα ψέμα
Είσαι πεταλούδα της μιας νύχτας
Πλήγωσε με, γίνε ο πρώτος, που έφερε ποτέ η νύχτα>>
Απλοποίησα, μετρίασα, συμβιβάστηκα
Για να έχω λιγότερο και από το ελάχιστο
Για την ψυχή που ίσως ποτέ να μην αποκτήσω..

t0 mοβ sυναίs8ημ4

Κομματιάζω κάθε αναπάντητο ερώτημα
Σταματάω να ψάχνω το γιατί
Απλά…υπάρχω και απαξιώ
Αποδεικνύω ότι τίποτα δεν τέλειωσε και βάζω φαντασία στο τίποτα σου
Φτύνω κάθε καταπιεσμένο συναίσθημα
Αρχίζω να με αγαπώ και αρχικά φοβάμαι
Πολέμησα τον δράκο και έγινα ο πρίγκιπας
Πιο κοντά σε αυτό που θεωρείται κατεκτημένο, γνωρίζεις ότι είσαι σπουδαίος
Αλλά εγώ είμαι μια κουκίδα στο λευκό σου φόντο και είμαι υπερήφανος
γιατί όταν θα ‘ρθω για να σου χαρίσω τον εαυτό μου
Θα ονειρευτούμε παρέα
Θα αγκαλιάσουμε με τις ρίζες μας την γη και θα κάνουμε φάρσες στις εποχές
Απρόσμενος επισκέπτης η φαντασία
Αιώνιος θάνατος…ή Δημιουργία?
Σε απεγκλωβίζω από την μιζέρια σου
Εκμεταλλεύσου το όσο προλαβαίνεις, βλάκα…
Σε αποκαλώ Θεό
Λίγο ακόμα…οι λέξεις θα βασίζονται στο ψέμα
Αποδέξου το
Μη μιλάς
Μην ακούς
Σε διατάζω να σταματήσεις να νιώθεις
Θέλω απλά να γίνω ο εαυτός μου
Φύγε από ‘δω
Ανέβα ψηλά και γέμισε μαγική χρυσόσκονη τους φόβους και τις σκέψεις
Δεν καλύφτηκε το κενό
Δεν έχω τίτλο
Είμαι ένα ποίημα που κανείς ποτέ δεν θα ήθελε να γράψει
Μια λέξη που κάποιος έφτυσε
Πες με κλισέ… δε με απασχολεί… μαθαίνω ποιος είμαι… πονάει..
Ανακάλυψα τον ήλιο
1..2…3…4..5..
Celebration...
Your war is in my soul
6…7...8…9
This is my anger and my pain
10….

Stars

Ζήτημα χρόνου η αρχή και το τέλος.
Καθορίζεις την πτώση του ήλιου και εγώ ανέλαβα την άνοδο.
Έπαψα να νιώθω φόβο για τις επιλογές μου, μα μερικές φορές σκέφτομαι ότι η ύπαρξη μου μόνο ταλαιπωρείται, σε έναν τόπο που δίνει λίγο ακόμα κουράγιο για περισσότερη αθλιότητα στην συνέχεια.
Απόλυτη αντίφαση η ζωή μου θα έλεγα.
Ζήτημα χρόνου η αρχή και το τέλος.
Περιμένω…
Γιατί άργησες?
Περιπλανιέμαι σαν σκιά.
Και αφού τελικά ήρθες, μείνε.
Στο σημείο που τουλάχιστον δεν μπορώ να παρέμβω.
Μην υπόσχεσαι απλά κάνε το.
Μόνο την μουσική σου κρατάω ατόφια στο μυαλό μου.
Ταξιδεύω σε κόσμους που δεν υπάρχουν στο σύμπαν.
Έτσι και αλλιώς εμείς έχουμε δικό μας.
Το δημιούργησες στο ομιχλώδες βλέμμα σου.
Πάγωσε τον χρόνο.
Μαγεία.
Εδώ είναι το σκοτεινότερο σημείο
Ζήτημα χρόνου αν θα το αντέξουμε.
Και τώρα αναγκάζομε να συμβιβαστώ.
Μου είπες μόνο να μην προσπαθώ.
Μ’ ακούς?
Αναγκάζομε να θέλω να ζω.
Show me the path and I will follow you.
Θα φύγεις…μα αιώνια θα είσαι εδώ (<3)
Μ’ ακούς?
Ποίηση το πρόσωπο σου.
Εγώ απλά αποδίδω με λέξεις, αισθήματα.
Κοίταξε με λίγο.. είμαι πλάι σου.
Με κόλλησες μα πάλι έσπασα σε κομμάτια.
Ζήτημα χρόνου….
Που βασίστηκα και γιατί?
Σε πιστεύω.
Σε εμπιστεύομαι.
Αν με προδώσεις τότε ποσότητες από λευκή και μαύρη σκόνη θα καλύψουν την γη.
Το φως δεν θα υφίσταται.
Ούτε και το σκοτάδι απόλυτα.
Και ο ωκεανός θα πήξει.
Θα ξεβράσει γρήγορα ότι προλάβει.
Και οι τρύπες στο μυαλό μου θα αιμορραγήσουν ξανά.
Και τα δάκρυα μου θα ποτίσουν το διψασμένο χώμα.
Συμβιβάζομε
Μ’ ακούς?
Αδιαφορώ.
Προσαρμόστηκα με την θέληση μου.
Άλλωστε ζήτημα χρόνου είναι η αρχή και το τέλος.
Θυμήσου μόνο την στιγμή που έσβησες πέφτοντας στο έδαφος.
Και τότε ήταν που εγώ είδα το φως σου από μακριά.
Και έτρεξα…
Και πρόλαβα.
Σε πήρα στην αγκαλιά μου.
Και όλα έλιωσαν
Λιώσαμε μαζί και γίναμε ένα.
Αφήσαμε στάχτες.
Βάλε τα χέρια σου στις τσέπες σου.
Αν νιώσεις την ψυχή μου μην τρομάξεις.
Σε ακολούθησα.
Ζήτημα χρόνου?
Όχι δεν υπάρχει χρόνος
Ούτε τέλος.
Ούτε αρχή.
Στο σύμπαν μας…
Διότι αυτό το σύμπαν..
Δεν είναι εφήμερο.

Dear mirror

Αγαπητέ καθρέφτη…
Με αυτό το γράμμα θα ήθελα να εκφράσω τα παράπονα μου για την απαράδεκτη συμπεριφορά σου
Δεν σου έχω δώσει κανένα δικαίωμα
Άλλωστε τι είσαι?
Ένα άψυχο αντικείμενο
Χάρη σε μένα αποκτάς ζωή
Κάθε φορά που σε κοιτάζω μου υπενθυμίζεις ότι παραμένω περιμένοντας.
Πολύ φοβάμαι ότι η μοίρα σου θα είναι να γίνεις χίλια κομμάτια
Γεμίζεις τον τόπο με τρόμο και ενοχές
Και όμως με βοηθάς κ συ μερικές φορές
Τουλάχιστον είσαι αντικειμενικός και ειλικρινείς
Πάντως να ξέρεις ότι χρησιμοποιώ έναν καλύτερο καθρέφτη
Εσύ είσαι η τελευταία μου επιλογή
Μπορεί να σε πληγώνω
Αλλά..
Δεν φταίω
Σε εκδικούμαι
Με αναγκάζεις
Αντικατοπτρίζεις την θλίψη μου
Ωμή και κρύα
Σαν τον θάνατο
Σαν την έλλειψη νερού από τον πλανήτη
Φέρνεις την καταστροφή και το τέλος
Τραγουδάς συνεχώς το ίδιο τραγούδι
Επέλεξα τις διαστάσεις σου όταν σε αγόρασα
Και ήσουν φθηνός
Προτίμησα να είσαι μικρός σε μέγεθος
Για να μην πιάνεις πολύ χώρο και για να μην χωράς όλους τους φόβους μου
Τελικά σε αγαπάω
Μη το παίρνεις πάνω σου βέβαια
Σε μισώ κιόλας
Διαχέεις το φως στην καρδιά μου
Και θαμπώνεις από την θερμή ανάσα μου
Που ξεσπάει με οργή πάνω σου
Αγαπητέ καθρέφτη
Σύντομα αλλάζεις περιβάλλον
Κάνε του ανθρώπους να δουν ποιοι πραγματικά είναι
….μαγικέ μου καθρέφτη
Και εγώ θα σε υπηρετώ αιώνια
Και αν δεν είμαι πια ο ίδιος
Τότε κ συ θα ‘χεις αλλάξει
Άλλωστε πολύ καλά γνωρίζεις
Ότι είμαστε όμοιοι